Moms.do.travel

Een eerste bevallingsverhaal. Bijzonder, puur, en zo eerlijk mogelijk verteld. Een onverwachte thuisbevalling van een eerste kindje met een afloop in het ziekenhuis. Benieuwd naar mijn verhaal? Lees dan verder.

Hoe het begon?

Ik was 37.1 weken toen ik in de ochtend wakker werd van een nat plekje op mijn matras. Zou dit vruchtwater zijn? Zou dit het startschot van de bevalling zijn? Ik ga naar de wc om m’n nachtelijke plaspauze te houden. Ik duik terug mijn bed in om weer wat slaap te pakken, maar al snel merk ik dat ik geen oog meer dicht kan doen. Ik besluit naar beneden te gaan. Het is op dat moment 5:00 uur. Ik zet een makkelijk wegkijkende serie op. Maar ik kan mijn gedachten er maar niet bij houden. Ik heb lichtelijke menstruatie buikkrampen. Deze krampen zorgen ervoor dat ik mezelf niet kan focussen op de serie op tv.

Rond half 7 komt Sander naar beneden omdat hij moet beginnen aan zijn werkdag. Hij maakt zich lichtelijk zorgen. ‘Moet ik thuisblijven’, vraagt hij. ‘Nee’, antwoord ik. Pijntjes horen er nu eenmaal bij in een zwangerschap, dus dit zal wel niks zijn. Ik ben immers nog maar 37.1 weken. Met enige tegenzin gaat Sander naar z’n werk.

Zou het doorzetten?

Rond half 8 stuur ik Sander een berichtje met de vraag of hij toch de verloskundige voor mij kan bellen. Op dat moment lijk ik (achteraf gezien) al in mijn bevalbubbel te kruipen. Rond 8 uur arriveert de verloskundige bij mij thuis. Ze checkt m’n buik en ze vermoed dat het voorweeën zijn. Als er iets veranderd moet ik weer terugbellen. Op dit moment heb ik nog niet het idee dat ik ga bevallen. Ik breng Sander op de hoogte, en meteen vraagt hij weer of hij naar huis moet komen. Ik antwoord hem, dat als er wat veranderd, dat ik hem dat direct laat weten.

Tussen 7:30 uur en 11:00 heb ik de pijnscheuten getimed. Er lijkt een regelmaat in te zitten. De pijn lijkt ook heftiger te worden. Zouden dit dan echt weeën zijn? Nog steeds dringt het niet tot me door. Ik loop op en neer de trap op. Ik ga onder de douche, dit voelt toch niet prettig. Weer terug naar beneden. Toch weer onder de douche. Ik weet mezelf geen houding te geven en ik kan niet stil zitten. Om 11:00 uur voel ik dat de pijn zodanig aan het veranderen is, dat ik Sander vraag om naar huis te komen. Een uur later arriveert hij thuis. Intussen is de pijn zodanig hoog dat ik compleet in m’n bubbel zit. Sander belt de verloskundige meteen, want de weeën volgen elkaar inmiddels in een rap tempo op.

Rond 12:30 uur is de verloskundige daar. Ze kijkt verrast. Ze had kennelijk niet verwacht dat ik nu op dit punt zou zitten. De pijn wordt heftig en ik kan niet anders dan staand de weeën opvangen. Ze pakt haar spullen. Ik sta inmiddels tegen de kast aan m’n weeën op te vangen. De druk op de onderkant is intens. Sander komt naast me staan. Ik zeg tegen hem, ‘als dit niks is, dan weet ik niet hoe ik dit vol ga houden!’. De verloskundige geeft aan dat ze me graag wilt onderzoeken. Ik laat dit toe, want inmiddels ben ik wel benieuwd of er ontsluiting is. Zou het 1, 2 of 5 cm zijn? Ik heb geen idee. Tot onze grote verbazing zegt ze ‘je hebt al 10 cm ontsluiting!’. Een soort van opluchting overvalt me, maar ook een angst. Ik ga bevallen!

TIP! | Download op voorhand een goede weeën timer zodat je ze makkelijk zelf bij kunt houden.

Naar het ziekenhuis? Of toch thuis?

Vanuit mijn bevalplan wist de verloskundige dat ik heel graag in het ziekenhuis wilde bevallen. Het idee dat je daar alles bij de hand hebt, vond ik erg fijn. Tenslotte kan er van alles misgaan. Het idee om dan in het ziekenhuis te zijn was prettig. Tot nu. Ik zag het niet voor me hoe ik met deze pijn in het ziekenhuis moest raken. Zitten of liggen lukte me niet. Hoe zou ik überhaupt in de auto komen? Ondanks mijn situatie geeft de verloskundige me alsnog de keus; Wil ik naar het ziekenhuis of blijven we thuis? Deze vraag kon ik snel beantwoorden. We blijven thuis.

Gelukkig mocht ik thuis bevallen. Qua termijn zat ik precies op de grens. Eén dag eerder. En ik had in het ziekenhuis moeten bevallen. Bij week 37 zien ze het namelijk als vroeggeboorte. Zit je daaroverheen? Dan mag je lekker thuis blijven.

Vrij kort daarna krijg ik het gevoel dat ik moet persen. Ze geeft aan dat ik echt nog even moet gaan liggen, want mijn vliezen moeten nog gebroken worden. De vliezen waren tot dusver nog niet uit zichzelf gebroken. Met veel moeite ga ik weer terug op het bed liggen. Tijdens een wee prikt ze de vliezen door. Een warme vloed stroomt eruit. Ze heeft haar vingers er nog niet uit of ik spring letterlijk van het bed af voor de volgende wee. Dat liggen is echt vervelend. Ik ga weer tegen de kast aan staan om de wee op te vangen. Ik vraag haar of ze een baarkruk bij zich heeft. Het voelde op dat moment voor mij erg goed om op deze manier te kunnen bevallen. Een gewone baarkruk had ze niet bij want die was met een andere verloskundige mee. Maar ze had wel een nieuwe opblaasbare bij. Ook prima! Kom maar door. Voor mijn gevoel was dit in ‘no time’ opgezet. Ik installeer mezelf op de baarkruk. Sander komt achter me zitten om mij te ondersteunen. Het voelde heel fijn op deze manier. Zo kreeg ik het idee, dat we het echt samen deden. Hij en ik.

Tijd om na te denken had ik niet. Ik mocht meteen aan de bak. Persen maar! In 20 minuten perste ik ons kleine wondertje eruit. Wat een oerkracht! De verloskundige vraagt me of ik hem zelf wil aanpakken. Ik schut nee. Helemaal overdonderd pak ik hem van de verloskundige aan. Daar is hij dan. Totaal onverwacht. 3 weken te vroeg. Een magisch gevoel, en de pijn vergeet ik vrijwel meteen.

Geen gouden uurtje

Tijd voor de nageboorte… Iets waar niemand me ooit over had verteld. Terwijl onze zoon Ruben onderzocht wordt door de kraamhulp, is de verloskundige ondertussen bezig met de placenta. De navelstreng was al afgeknipt en ze zet kracht op de navelstreng zodat de placenta niet terug kan schieten naar binnen. Gek genoeg breekt de navelstreng af en verdwijnt deze weer terug in mijn buik.

Meteen gaan alle alarmbellen af. Wat nu gebeurde, ging enorm snel…

De kraamhulp en verloskundige blijven beide rustig. De kraamhulp verteld me wat ze gaan doen. 112 wordt gebeld want een placenta mag niet te lang blijven zitten, dit kan gevaarlijk zijn voor mij. Op dat moment voel ik totaal geen angst. De adrenaline zit nog in m’n lijf van de bevalling. Ik ben opgelucht dat de kleine eruit is, en dat alles goed met hem gaat. Voor mijn gevoel kan ik de hele wereld aan. Ondertussen wordt Ruben aangekleed en klaargemaakt om mee de auto in te gaan. In nog geen 7 á 8 minuten tijd staat er een ambulancebroeder naast m’n bed. Omdat ik boven ben, moet ik proberen zelfstandig de trap af te lopen. Ik dacht, dat doen wel wel even. Geen probleem. Dat kan ik. Nog voordat ik door het halletje bij de trap aankom, wordt het zwart voor mijn ogen. De ambulancebroeder die mij begeleid ziet mij wit wegtrekken. Hij zegt, ‘ga maar even zitten’. Met het incontinentiematje tussen mijn benen geklemd ga ik op de bovenste tree van de trap zitten. Ik voel het bloed langs mijn benen naar beneden stromen. ‘Het gaat wel weer’, antwoord ik.

Het enige wat ik dacht, straks zit de trap helemaal onder bloed, ik moet door! Een gekke gedachte achteraf, want mijn leven was letterlijk in gevaar nu.

Ik merk aan de ambulancebroeder dat hij mij liever nog even laat zitten, maar ik wil zo snel mogelijk naar die brancard die beneden in de gang op mij staat te wachten. Ik bereid me mentaal voor, en loop de trap af. Ondersteunend door de ambulancebroeder. Ze zijn allemaal erg lief en medelevend. Wat een fijne mensen!

Ze leggen me op de brancard en ze tillen me de ambulance in. Ik zie een verslagen Sander met de Maxi-Cosi in z’n handen staan. Hij moet nu helemaal alleen met onze ‘newborn’ naar het ziekenhuis rijden. Even voel ik een steek van paniek in mijn buik. Ik heb met hem te doen. Gelukkig wonen onze goede vrienden om de hoek die alle commotie van de ambulance hebben gehoord, en een kijkje zijn komen nemen. Uiteindelijk rijd onze vriend samen met Sander en Ruben naar het ziekenhuis.

Ondertussen lig ik in de ambulance. Om het bloedverlies te beperken heb ik in het ziekenhuis al twee spuiten in m’n bovenbenen gekregen. In de ambulance krijg ik er nog twee toegediend. De tijd gaat nu enorm snel. Binnen no time komen we aan bij de OK en wordt ik naar binnen gereden. Iedereen is super vriendelijk en ze feliciteren me met de geboorte van onze zoon. Vol trots neem ik de felicitatie aan. Maar ik kan het nauwelijks nog beseffen wat er gebeurt is. Ik ben bevallen van een prachtig mannetje, maar ik heb hem nog maar een kwartier bij me gehad. Hopelijk is alles snel voorbij en kan ik snel naar mijn mannen toe. Hoe zou het met hen gaan? Dat is het enige wat ik kan denken. Maar nog steeds voel ik geen angst. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik in goede handen ben, en alles komt goed.

In de OK krijg ik uitleg over wat er gaat gebeuren. Ik ga onder narcose en de placenta zal operatief verwijderd gaan worden. Er staat een heel team op mij te wachten en de gynaecoloog onderzoekt mij. Ze wilt toch nog graag een poging doen om de placenta eruit te krijgen door middel van een flinke duw op m’n buik. Ze doet dit twee keer. En gelukkig! De tweede poging zorgt ervoor dat de placenta eruit floept. Eindelijk! De opluchting in de kamer is groot. Ik hoef geen narcose én geen operatie. Het enige wat me nog te wachten staat is het hechten van de wonden die zijn achtergebleven van de bevalling. Daar had ik even geen rekening mee gehouden. Dit leek een eeuwigheid te duren. Na het hechten wordt ik naar de kraamafdeling gebracht, waar Sander en Ruben op mij zitten te wachten in een kamer. De opluchting is groot, en voor het eerst sinds de bevalling houd ik ons kleine mannetje weer vast.

Omdat ik door het vele bloedverlies behoorlijk verzwakt ben, besluiten ze om me nog een nachtje in het ziekenhuis te houden. Die nacht genieten we volop van onze tijd als kersverse ouders.

Omdat alle partijen (verloskundige, kraamhulp, ambulancebroeders, verpleegkundige en de gynaecoloog) zo ontzettend behulpzaam, aardig, en rustig bleven. Heb ik dit bizarre avontuur gelukkig niet als traumatisch ervaren. Ze hebben het erg goed en kundig opgepakt. Petje af voor deze mensen!