Moms.do.travel

Na mijn eerste (onverwachte) thuisbevalling wilde ik ook deze bevalling weer heel graag thuis meemaken. Mijn verloskundige heeft er alles aan gedaan om mij deze keer veilig thuis te kunnen laten bevallen. Ik heb dus geen ervaring met ziekenhuisbevallingen, maar ik heb een thuisbevalling als heel positief, rustig en persoonlijk ervaren.

Wachten, wachten, wachten

Op 19 januari 2021 was mijn uitgerekende datum. Omdat mijn eerste zwangerschap eindigde met 37.1 weken ging ik er deze zwangerschap al vanuit dat ook deze baby niet lang op zich zou laten wachten. Natuurlijk weet ik dat je zoiets niet kunt forceren, maar gek genoeg kon ik dit niet uit m’n hoofd zetten. Als datum had ik dus 29 december 2020 in m’n hoofd. Vóór de kerstdagen begon het al te rommelen, waarbij ik steeds meer het gevoel kreeg dat ik daar wel eens gelijk in kon hebben. Dit bleek echter anders. Onze kleine man zat nog prima op z’n plek en was nog niet klaar om te komen. Het was dus echt afwachten geblazen. Met 38 weken heb ik de verloskundige tijdens een controle laten weten dat ik inmiddels wel klaar was om te bevallen. Het rommelde al weken, en mentaal gezien was ik er echt klaar voor. Ze gaf aan dat ze met 39 weken wel zou willen kijken hoe het er inwendig voor zou staat. Zo gezegd, zo gedaan. Met 39 weken zat ik weer ter controle bij de verloskundige. Ze controleerde mij inwendig en kwam tot de conclusie dat ik 2 cm ontsluiting had. Daarnaast leek het haar heel gunstig om mij te strippen. De baarmoedermond was goed week, de kleine lag ingedaald en vast in m’n bekken. Omdat mijn bezoek aan de verloskundige op een avond gepland stond, kreeg ik de keuze of ik direct gestript wilde worden, of de volgende ochtend. Ondanks dat ik haast niet meer kon wachten, koos ik er toch voor om nog een goede nacht rust te pakken en mij de volgende ochtend pas te laten strippen.

De volgende dag

Na een goede nachtrust breng ik Ruben, samen met Sander, naar de opvang. Daarna wachten we thuis tot de verloskundige arriveert. Om 11 uur komt ze bij ons thuis en we begeven ons naar de slaapkamer. Ik heb nog steeds 2 centimeter ontsluiting. Zoals afgesproken stript ze mij. Ze geeft aan dat het strippen pijnlijk kan zijn, maar dat viel uiteindelijk reuze mee. Het was vervelend, dat wel, maar pijnlijk was het niet. Ze verteld me dat ik direct moet bellen als ik voel dat het op gang gaat komen. Niet eerst timen. Maar meteen bellen! Omdat mijn eerste bevalling heel snel is gegaan, hielden ze daar nu ook rekening mee.

Na het strippen voelde ik vrijwel direct gerommel in mijn onderbuik, maar dit keer stopte het gelukkig niet. Het zette door! Omstreeks 12:30 uur dacht ik echt weeën te voelen. Sander belt de verloskundige op om te zeggen dat het waarschijnlijk begonnen is. Voor mijn gevoel was het bellen te vroeg, aangezien het nog prima te doen was. Dit is waar ik al die tijd op aan het wachtte was. De pijn weer voelen van de weeën.

Nu wist ik weer hoe het was. Het blijft bijzonder hoe snel je de pijn achteraf weer vergeet.

Om 13:00 uur komt de verloskundige weer langs. Ik ben de weeën nog prima te baas zijn en er is nog weinig aan mij op te merken. Ik ben me wel aan het focussen op de pijn, maar ik kan de gehele tijd het gesprek blijven volgen én blijven praten. Ze checkt me weer inwendig om te kijken of er vooruitgang zit in de ontsluiting. Ik blijk op 3 cm ontsluiting te zitten. Ze zegt dat ze alles gaat klaarzetten, want ze verwacht dat de bevalling is begonnen. Na het uitpakken van al haar materiaal vraagt ze of we het fijn vinden dat ze blijft of dat ze op een later moment terug moet komen. We besluiten om een tijd af te spreken. Ik voel me nog goed en ik geef aan dat we wel kunnen bellen als het heftiger wordt. Zonder tegenbericht is ze sowieso om 16:00 uur terug bij ons.

De bevalling

Om 15:30 uur worden de weeën heftiger. Ik moet ze nu echt weg puffen, maar er zit nog een goede pauze tussen. We besluiten de verloskundige niet te bellen omdat ze toch om 16:00 uur bij ons zou zijn. Om 16:00 uur is ze er. Ik merk dat ik opgelucht ben nu ze er is. Ook nu onderzoekt ze me weer inwendig om te kijken wat de status van de ontsluiting is. Ik blijk 4 cm ontsluiting te hebben. Weer geeft ze me twee keuzes (Ja, een bevalling vol met keuzes!).

Optie 1: We kunnen rustig afwachten en kijken hoe mijn lichaam het uit zichzelf oppakt.

Optie 2: We kunnen de vliezen breken, met daarbij de kanttekening dat het enorm snel kan gaan.

Tja, ik moet toch door die pijn heen, denk ik nog. Dus ik besluit voor optie 2 (vliezen breken) te gaan. Met gezonde spanning onderga ik alles. Maar jeetje, wat een heftige keuze! Ik verlang zo naar dat kleine glibberige lijfje op mijn buik. Een klein nieuw wondertje om voor te zorgen en te zien opgroeien. Het kan mij dus niet snel genoeg gaan.

Na het breken van mijn vliezen bereid ik me mentaal voor op een weeën storm. Tijdens het breken van de vliezen ga ik van 4 naar 5 cm ontsluiting. Ik focus me op de pijn en ik probeer mij weer in een bubbel te plaatsen. Helaas lukt dit niet zoals ik ervaren had bij de bevalling van Ruben. Ik krijg alles mee wat er om mij heen gebeurt. Mijn moeder die binnen stapt om de logeerspullen van Ruben op te halen, Sander die naar beneden gaat om de kruiken te vullen, de kraamverzorgende die binnen gelaten wordt. Alles maak ik dit keer heel bewust mee. Daarnaast ga ik in mijn hoofd alle fases van de bevalling af. Ik herinner me direct weer hoe de bevalling van Ruben aanvoelde, en ook de fases van pijn herken ik direct waardoor ik continue denk te weten wanneer het einde van de bevalling nadert. Gelukkig gaat ook deze bevalling weer zo snel, dat ik in 3 kwartier tijd van 4 naar 10 cm ontsluiting ga. Een hele heftige periode met heftige weeën. Bij de bevalling van Ruben wilde ik absoluut niet zitten of liggen. Dit was nu wel anders. Het liggend bevallen was nu prima te doen. Iets wat ik nog niet kende. Dan krijg ik het startsignaal om te mogen beginnen met persen. Na 20 minuten persen is hij daar, onze Kai! Moe maar voldaan pak ik hem aan. Wauw wat magisch weer.

Door de medische geschiedenis die ik heb overgehouden aan mijn vorige thuisbevalling van Ruben, houden ze mij dit keer extra goed in de gaten. Ik krijg meteen twee spuiten om extreem bloedverlies tegen te gaan, en ze houden mij goed in de gaten. Het bloedverlies is aan de hoge kant, maar gelukkig niet verontrustend. En al helemaal niet in vergelijking met het bloedverlies dat ik had na de bevalling van Ruben.

Het gouden uurtje

Dit uurtje was voor mij helemaal nieuw. Ik kende het nog niet van mijn eerste thuisbevalling. Dit was ook echt een wens voor mij om dit een keer mee te mogen maken. En wat was het mooi! De periode na de bevalling. Het nagenieten met z’n drieën. Dit was echt zó bijzonder. Heerlijk in ons eigen bed en onze vertrouwde omgeving. Omdat ik om half 6 (etenstijd dus) bevallen ben, vroeg de kraamhulp na een tijdje; ‘moeten jullie niet eens eten?’. Ze heeft gelijk, we hebben nog niks gegeten, en de honger begint wel te komen. Maar ja, wat bestellen we dan? Ondanks dat ik veel dingen kan bedenken die ik gruwelijk gemist heb die afgelopen periode, zegt de kraamhulp; ‘kies iets, waar je zeker van weet, dat je er nu van kan genieten’. En gelijk heeft ze. Ik zou wel sushi, rauwe ham, zalm etc. kunnen kiezen. Maar ga ik daar nu optimaal van genieten? Nee. Ik besluit te gaan voor een pizza geitenkaas. GE-NIE-TEN!

Hier eindigt mijn tweede bevallingsverhaal. Op bed. Met baby, mijn man, en pizza. Nagenietend van alles wat er gebeurd is. Het was magisch.